Σήμερα είναι η 9η επέτειος της επίθεσης στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης. Θάθελα να πώ δυό λόγια...Αισθάνομαι ''τυχερός'', που ανέβηκα στους πύργους, ένα περίπου χρόνο πρίν την καταστροφή...Το θέαμα απο εκεί ψηλά ήταν εκπληκτικό, ιδίως αν κοίταζες ευθεία κάτω..Μιλάμε για δέος..να πίνεις τον καφέ σου, ν΄ακούς Φράνκ Σινάτρα και να βλέπεις το Μανχάταν γύρω σου.. Ξέρετε αυτό που κάνει την Νέα Υόρκη να ξεχωρίζει δεν είναι τα ψηλά κτίρια, το πολύχρωμο πλήθος, τα ξεχωριστά χρώματα...είναι η ατμόσφαιρα! σκεφτείτε ότι οι περισσότεροι τουρίστες είναι οι ίδιοι οι Αμερικανοί! Σκέπτομαι αυτούς που εκείνο το πρωινό ξεκίνησαν να πάνε στη δουλειά τους και σε λιγότερο απο μία ώρα πηδούσαν απο τα παράθυρα...όπως εκείνη η φοβερή φωτογραφία που δείχνει τον υπάλληλο μιας εταιρείας να πέφτει σταυροπόδι! με το ένα χέρι πίσω απο το κεφάλι του, με μιά ηρεμία...σαν να ξεκουραζόταν στον καναπέ! Σκέπτομαι τους επιβάτες της πτήσης 93, που όταν ενημερώθηκαν απο τα κινητά τους για το σκοπό των τρομοκρατών... τους επιτέθηκαν, γνωρίζοντας ότι θα συντριβούν, όπως και έγινε...Όλοι αυτοί οι αθώοι που έγιναν ήρωες, αποτελούν την απάντηση σε εκείνο το φρικαλέο φάντασμα του αρχιτρομοκράτη με την κελεμπία...Δεν συμπάθησα ποτέ μου, τους στρατοκράτες Αμερικανούς, τον τότε χαζοπρόεδρο Μπους και γενικά την πολιτική των Η.Π.Α. αλλά η Νέα Υόρκη είναι άλλο πράγμα... την έζησα περισσότερο, όχι απο το σινεμά, ούτε απο την σύντομη επίσκεψη, αλλά απο...τα αστυνομικά βιβλία τσέπης, με τους διάφορους ντετέκτιβς εν δράσει... Δεν έχω πάει, ούτε στο Αίγυπτο, ούτε στην Τυνησία, ούτε στην Βαγδάτη, ούτε σε κανένα άλλο γύφτικο παζάρι...εκεί που θέλω να ξαναπάω είναι στην Νέα Υόρκη...εκεί που πήγαν φτωχοί και έγιναν πλούσιοι...εκεί που πήγαν άσημοι και έγιναν διάσημοι...δεν μου αρέσει το ανατολίτικο παραμύθι...μου αρέσει το Αμερικάνικο όνειρο, ακόμη κι΄αν στις μέρες είναι άπιαστο...δεν πειράζει όνειρο είναι!!
regards
Frank
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου