Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Inti last day...

Όταν χάνεις ένα φίλο, χάνεις ένα κομμάτι από τον εαυτό σου...όταν σκοτώνεις ένα φίλο τι χάνεις; τον ύπνο σου; τον ξύπνιο σου; χάνεις κάτι σημαντικότερο την αυτοπεποίθησή σου.. Σήμερα έστειλες ένα πλάσμα που σε υποδεχόταν πάντα με χαρά, στον αιώνιο ύπνο...Τι κι΄αν ήταν ένας υπέργηρος σκύλος που δεν μπορούσε πιά να πάει βόλτα...Τι κι΄αν ήταν άρρωστος και δεν μπορούσε να φάει...Ήταν όμως σίγουρος ότι δίπλα σου είχε πάντα προστασία...Έτσι όταν τον πήγες στην φιλοζωική ήξερε ότι θα γύριζε πίσω στο σπίτι με ασφάλεια, ότι κι΄αν έλεγαν οι γιατροί...Δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα υπέγραφες ως στυγνός εκτελεστής για την δεύτερη ένεση την θανατηφόρα...Ευθανασία το λένε...Ποιος είσαι κύριε που αποφασίζεις για ζωή και θάνατο; εσύ δεν ήσουν που σε μικρή ηλικία μάζευες τα αδέσποτα της γειτονιάς; εσύ δεν είσαι που παραλίγο να πας ανηλίκων, επειδή χτύπησες με οπλοσφαίντονο εκείνο τον αγροίκο που κλώτσαγε τα ζωάκια; εσύ δεν είσαι που όταν ο Ίντι ο σκύλος σου έφαγε φόλα, τον πήρες αγκαλιά τον πήγες στον γιατρό και τον έσωσες; πώς φέρθηκες έτσι στον φίλο σου μετά από δεκατρία ολόκληρα  χρόνια συμβίωσης;! τι θα κάνεις τώρα; θα πας βόλτα στη ρεματιά χωρίς παρέα; θα δεις τηλεόραση μόνος σου; σε ποιόν θα διαβάζεις τα κείμενά σου; ποιος θα ακούει τις φωνές σου αδιαμαρτύρητα;
ακόμη και λίγο πριν τον πιάσει η ένεση και σβήσουν τα μάτια του για πάντα, καθώς ένοιωσε το χέρι σου να τον χαϊδεύει πίσω από εκείνα τα αυτιά- ραντάρ...εκείνο σου μίλησε στη γλώσσα του.. κούνησε την ουρά του για τελευταία φορά! ηλίθιο ανθρώπινο πλάσμα, δήθεν  θεόσταλτο εκλεκτό  όν... Να την θυμάσαι αυτή την κίνηση, γιατί μέχρι να έρθει και η δική σου ή ώρα...άλλη παρόμοια δεν θα ξαναδείς και από αυτή θα κρατιέσαι μέχρι τότε...