Όπως όλα τα μετακατοχικά παιδιά έτσι και εμείς ακούγαμε από τους γονείς μας, ιστορίες της κατοχής. Ιστορίες γεμάτες φρίκη για τις θηριωδίες των γερμανών και περηφάνειας για τις ηρωικές πράξεις των συμπατριωτών μας. Βέβαια δεν ήταν όλοι γεννημένοι ήρωες. Η οικογένεια της μητέρας μου, είχε κρύψει στο μεγάλο σπίτι στο Χαλάνδρι έναν Εβραίο. Τον είχαν ονομάσει Γιάννη, ενώ το πραγματικό του όνομα ήταν Σολομών. Μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος και παρ΄ότι οι κατακτητές είχαν επιτάξει το μισό σπίτι δεν τον πήραν χαμπάρι. Όμως έτσι και το καταλάβαιναν, ο θάνατος περίμενε όλη την οικογένεια. Ο Σολομών είχε δώσει στη γιαγιά μου ένα μικρό θησαυρό με τις οικονομίες του. Όταν τελείωσαν όλα η γιαγιά του τον παρέδωσε ατόφιο!
Όμως δεν θα ξεχάσω μια διήγηση της μητέρας μου. Ήταν Απρίλιος και οι γερμαναράδες θα έμπαιναν στην Αθήνα από την λεωφόρο Κηφισίας. Τότε πολλοί Χαλανδραίοι, μαζί και η μητέρα μου κρύφτηκαν ανάμεσα στα κυπαρίσσια που υπάρχουν ακόμη και σήμερα εκεί στη στάση Παράδεισος στα σύνορα Χαλανδρίου -Αμαρουσίου. Ήθελαν να δουν ποια είναι τέλος πάντων αυτά τα τέρατα που είχαν αιματοκυλήσει την Ευρώπη.
Όταν εμφανίστηκαν οι πρώτοι σχηματισμοί και ακούστηκε η φρικιαστική γερμανική μπότα, μαζί με τα θηριώδη τεθωρακισμένα όλοι πάγωσαν... Κατάλαβαν με μιας τι τους περίμενε...
Δεν θα ξεχάσω αυτή τη διήγηση της μητέρας μου... Ήταν σαν να το ξαναζούσε.
Επίσης ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η γερμανία δεν τιμωρήθηκε όπως της άξιζε και αυτό που της άξιζε ήταν να μη σήκωνε ποτέ της κεφάλι. Σε ένα φανταστικό σενάριο τα κράτη της Ευρώπης επιτίθενται αιφνιδιαστικά στη χώρα που έσπειρε τον θάνατο στην Ευρώπη δύο φορές! Το σενάριο λέει ότι οι γερμανοί υποτάσσονται παντοτινά χωρίς ουσιαστικά δικαιώματα, χωρίς κράτος, χωρίς τίποτα. Γιατί δεν είναι απίθανο κάποτε να προκαλέσουν και άλλο παγκόσμιο πόλεμο τον τρίτο και τελευταίο μας....
Αιωνόβιος
