Εμείς τα μεταπολεμικά παιδιά περάσαμε φτωχικά μεν αλλά ζήσαμε σε μια Ελλάδα που γιάτρευε σιγά-σιγά της πληγές της. Έτσι ορισμένα πράγματα που σήμερα μοιάζουν μέχρι και αστεία τότε φάνταζαν μαγικά…Έτσι το να πάς στη Βουλιαγμένη για μπάνιο ήταν ένα όνειρο! Στη Βάρκιζα κάτι εξαίσιο! Αλλά να περάσεις ολόκληρο καλοκαίρι στο Μάτι φάνταζε εξωπραγματικό! Εκεί σε παραθαλάσσια πευκόφυτα οικόπεδα χωρίς μάντρες, με σκηνές και ράντζα παιζόταν όχι το ψυχαναγκαστικό survivor, αλλά το παιχνίδι της ξεγνοιασιάς και της αλληλεγγύης...
Εμείς λοιπόν που ζήσαμε τόσα ωραία χρόνια σ΄αυτό το πευκοδάσος δίπλα στη θάλασσα, πανέμορφη τότε χωρίς ίχνος ρύπανσης... Εμείς δεν μπορούμε ακόμα να πιστέψουμε αυτό που συνέβη. Μπορεί κάποιοι από εμάς να φοβόμαστε ότι κάποτε ένα μέρος από το Μάτι θα καιγόταν αλλά όχι έτσι και με τέτοιο τραγικό τρόπο.
Είχε συμβεί και πριν μερικά χρόνια στην Ηλεία με πολλούς νεκρούς, είχε συμβεί και αλλού, αλλά τριάντα χιλιόμετρα από την ομόνοια να καούν σε ελάχιστη ώρα εκατό συνάνθρωποί μας! Ε. αυτό ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του δεν μπορούσε να το φανταστεί κανείς…
Φταίει η Δούρου; Η Κουμουνδούρου; Ο Τόσκας; Φταίει η συμπολίτευση; Η αντιπολίτευση; Ο κακός μας ο καιρός; Φταίμε όλοι και φταίμε γιατί δεν έχουμε κράτος και δεν έχουμε κράτος όταν τα παιδιά μας μπαίνουν στην αστυνομία, στην πυροσβεστική, στις ένοπλες δυνάμεις και σε άλλους τομείς για το δημοσιοϋπαλληλίκι…
Κανένας δεν σκέφτεται πρίν τον περίφημο διορισμό του, ότι όλα αυτά και πολλά άλλα πόστα του δημόσιου τομέα αποτελούν λειτούργημα. Αυτό σημαίνει ότι την κρίσιμη ώρα που ο ανυπεράσπιστος πολίτης χρειάζεται τους λειτουργούς του κράτους, αυτοί πρέπει να δείξουν αυτό για το οποίο ορκίστηκαν. Να δείξουν ευεσθησία και κυρίως αυτοθυσία…
Βεβαίως κάποιοι πράγματι υπερέβαλαν εαυτούς και έκαναν το καθήκον τους. Αλλά οι περισσότεροι και κυρίως οι ηγεσίες των σωμάτων φάνηκαν απίστευτα ανίκανοι… Ανίκανοι να κρίνουν την κρισιμότητα, ανίκανοι να δώσουν σωστές εντολές, ανίκανοι σε όλα. Αν ζούσαμε στην Ιαπωνία το χαρακίρι θα έπεφτε το ένα μετά το άλλο… Αλλά εδώ πρόκειται για καρεκλοκένταυρους δημόσιους υπαλλήλους. Παραίτηση; Τι είναι αυτό; Που ακούστηκε να εγκαταλείψει οικιοθελώς την καρέκλα του το δημόσιο πρόσωπο.
Τι να κάνουν τα πορίσματα και οι ΕΔΕ αφού στο τέλος ξέρουμε ότι αποτέλεσμα…Ουδέ! Διάφορα γραφεικρατικά ιερογλυφικά, Κινέζικα και τελικά Αλαμπουρνέζικα όπως: ΕΣΚΕ-ΣΕΚΥΠΣ-ΣΚΕΔ-ΚΕΠΟ-ΕΘΚΕΠΙΧ- Εικονικές κρατικές υπηρεσίες που αναφέρουν, μεταφέρουν και τελικά συγκαλύπτουν όπως πάντα την ουσία. Έτσι άκρη δεν βρίσκεις ποτέ.
Επειδή σ΄αυτή την έρημη χώρα των χρεωκοπιών, των πόνων και των στεναγμών δικαίωση δεν βρίσκουν ούτε οι νεκροί, ας γίνει τουλάχιστον ένα μνημείο στο Μάτι, εκεί στο οικόπεδο που κάηκαν οι περισσότεροι αθώοι συμπολίτες μας. Ένα μνημείο που να δείχνει ότι τα καταφέραμε εν καιρώ ειρήνης να έχουμε εκατό αθώα θύματα λόγω του μόνιμου ακύρηχτου πολέμου πλήρους ασυνεννοησίας μεταξύ των υπηρεσιών ενός ανίκανου Ελληνικού κράτους.
( Αιωνόβιος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου