Μάτι 100 νεκροί 30 χιλιόμετρα από την ομόνοια...

Εμείς τα μεταπολεμικά παιδιά περάσαμε φτωχικά μεν αλλά ζήσαμε σε μια Ελλάδα που γιάτρευε σιγά-σιγά της πληγές της. Γι΄αυτό ορισμένα πράγματα που σήμερα μοιάζουν μέχρι και αστεία τότε φάνταζαν μαγικά…Έτσι το να πάς τη δεκαετία του πενήντα στη Βουλιαγμένη για μπάνιο ήταν ένα όνειρο! Στη Βάρκιζα κάτι εξαίσιο! Αλλά να περάσεις ολόκληρο καλοκαίρι στο Μάτι φάνταζε εξωπραγματικό! Εκεί σε παραθαλάσσια πευκόφυτα, οικόπεδα χωρίς μάντρες, με σκηνές, ράντζα και λάμπες ΄΄λούξ΄΄, παιζόταν όχι το κανιβαλικό Survivor, αλλά το παιχνίδι της ξεγνοιασιάς και της ομαδικής συμβίωσης...

Εμείς λοιπόν που ζήσαμε τόσα ωραία χρόνια σ΄αυτό το πευκοδάσος δίπλα στη θάλασσα, πανέμορφη τότε χωρίς ίχνος ρύπανσης... Εμείς δεν μπορούμε ακόμα να πιστέψουμε αυτό που συνέβη. Μπορεί κάποιοι να φοβόντουσαν ότι κάποτε ένα μέρος από το Μάτι θα καιγόταν αλλά όχι έτσι ολοκληρωτικά και με τέτοιο τραγικό τρόπο.

Είχε συμβεί πριν μερικά χρόνια στην Ηλεία με πολλούς νεκρούς, είχε συμβεί και αλλού, αλλά στο λεκανοπαίδιο της Αττικής, εκεί που συνωστίζεται το ενενήντα της εκατό της διοίκησης του Ελληνικού κράτους, μόλις τριάντα χιλιόμετρα από την Ομόνοια να καούν σε ελάχιστη ώρα εκατό συνάνθρωποί μας! Έ... Αυτό ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του δεν μπορούσε να το φανταστεί κανείς…

Φταίει η Δούρου; Η Κουμουνδούρου; Ο Τόσκας; Φταίει η συμπολίτευση; Η αντιπολίτευση; Ο κακός μας ο καιρός; Φταίμε όλοι και φταίμε γιατί δεν έχουμε κράτος και δεν έχουμε κράτος όταν πολλά από τα παιδιά μας μπαίνουν στα σώματα ασφαλείας και σε άλλους τομείς για το δημοσιοϋπαλληλίκι…Όπως φταίνε και οι δημότες που ψηφίζουν για το χαβαλέ εκλέγοντας δημάρχους τύπου Ψινάκη...

Κανένας δεν σκέφτεται πρίν τον περίφημο διορισμό του, ότι όλα αυτά και πολλά άλλα πόστα του δημόσιου τομέα αποτελούν λειτούργημα. Αυτό σημαίνει ότι την κρίσιμη ώρα που ο ανυπεράσπιστος πολίτης χρειάζεται τους λειτουργούς του κράτους, αυτοί πρέπει να τηρήσουν το λόγο για τον οποίο ορκίστηκαν. Να δείξουν ευαισθησία και κυρίως αυτοθυσία…

Βεβαίως κάποιοι πράγματι υπερέβαλαν εαυτούς και έκαναν το καθήκον τους. Αλλά οι περισσότεροι και κυρίως οι ηγεσίες των σωμάτων φάνηκαν απίστευτα ανίκανοι… Ανίκανοι να κρίνουν την κρισιμότητα, ανίκανοι να δώσουν σωστές εντολές, ανίκανοι σε όλα. Αν ζούσαμε στην Ιαπωνία το χαρακίρι θα διαδεχόταν το ένα το άλλο… Αλλά εδώ πρόκειται για καρεκλοκένταυρους δημόσιους υπαλλήλους. Παραίτηση; Τι είναι αυτό; Που ακούστηκε να εγκαταλείψει οικιοθελώς την καρέκλα του δημόσιο πρόσωπο!Να χάσει τα προνόμια; Έτσι τελικά... την διάσωση της ανθρωπιάς ανέλαβαν να μετουσιώσουν σε πράξη, ορισμένοι πυροσβέστες και αστυνομικοί παρακούοντας τις ανόητες εντολές καθώς καθώς και εκείνοι οι Έλληνες και Αιγύπτιοι ψαράδες που μετέφεραν τους ναυαγούς της...ξηράς στο λιμάνι της Ραφήνας.

Τι να κάνουν τα πορίσματα και οι ΕΔΕ αφού στο τέλος ξέρουμε ότι αποτέλεσμα…Ουδέ! Δυσνόητα γραφειοκρατικά ιερογλυφικά, Κινέζικα και τελικά Αλαμπουρνέζικα όπως: ΕΣΚΕ-ΣΕΚΥΠΣ-ΣΚΕΔ-ΚΕΠΟ-ΕΘΚΕΠΙΧ- Διάφορες κρατικές υπηρεσίες που αντί να κάνουν τη δουλειά τους, αναφέρουν, μεταφέρουν και τελικά συγκαλύπτουν όπως πάντα την ουσία. Έτσι άκρη δεν βρίσκεις ποτέ.

Επειδή σ΄αυτή την έρημη χώρα των χρεωκοπιών, των πόνων και των στεναγμών δικαίωση δεν βρίσκουν ούτε οι νεκροί, ας γίνει τουλάχιστον ένα μνημείο στο Μάτι. Εκεί στο οικόπεδο που κάηκαν οι περισσότεροι αθώοι συμπολίτες μας. Ένα μνημείο που να δείχνει ότι καταφέραμε εν καιρώ ειρήνης να θρηνήσουμε εκατό αθώα θύματα λόγω του μόνιμου ακύρηχτου πολέμου πλήρους ασυνεννοησίας, μεταξύ των υπηρεσιών ενός ανίκανου κράτους.

Αιωνόβιος