Στο καθολικό σχολείο που πήγαινα στα Πατήσια δεν υπήρχε μπούλινγκ μεταξύ των μαθητών. Το εφάρμοζαν οι καθηγητές και κυρίως οι ρασοφόροι στα παιδιά... Το ξύλο έπεφτε αμείλικτα χωρίς εξαιρέσεις σε όλους. Άλλοι καιροί θα μου πείτε... Σύμφωνοι, αλλά τώρα που μεγάλωσα και τα σκέφτομαι όλα αυτά, ίσως αυτοί οι δάσκαλοι να ήθελαν ψυχίατρο! Το ίδιο συνέβαινε σε όλα σχεδόν τα σχολεία της δεκαετίας του πενήντα και του εξήντα. Στην επαρχία είδα σε μια εκδρομή στο Ναύπλιο είδα κάτι χειρότερο...Είδα τα κουρεμένα παιδιά των δημοσίων σχολείων που φορούσαν το καπέλο με την κουκουβάγια. Όμως θέλω να πω και κάτι άλλο. Στο τελευταίο σχολείο που φοίτησα, όταν επιτέλους έφυγα από το ''κολαστήριο'' των Πατησίων, συνέβαινε το εξής: Όταν ένα αδύναμο παιδί υφίστατο βία από τους διάφορους ''μάγκες'' τότε τα άλλα παιδιά, χωρίς άλλη συζήτηση, έπιαναν τον ''μάγκα'' και τον έκαναν τόπι στο ξύλο! Έτσι απλά χωρίς μα και μου... Υπήρχε δηλαδή ένας άγραφος νόμος ο οποίος εφαρμοζόταν άμεσα. ''Άνευ Θείου και Φωσφόρου'' . Έτσι τον λέγαμε...
Αναρωτιέμαι μήπως θα έπρεπε να τον εφαρμόσουν σήμερα στα σχολεία τα παιδιά; Βία θα μου πείτε είναι και αυτή. Ναι αλλά όμως έχει αποτέλεσμα σας το λέει ένας παλιός που εκτός των άλλων γαλουχήθηκε και με το περίφημο...''Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος''...Μετά ήρθαν οι ψυχολόγοι και μπλά...μπλά... μπλά...
Αιωνόβιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου