Χρήστου Λαδά 3

Οδός Χρήστου Λαδά 3

Μια επίσκεψη που κράτησε χρόνια 33

( Αποσπάσματα από το βιβλίο ΄΄Χρήστου Λαδά 3 ΄΄)

Γράφει ο Φράνκ

------------------------------------------------------------------------------------------

Περνώντας από την Έρημη Χρήστου Λαδά, με τα κλειστά μαγαζιά, το καμένο ερείπιο στη γωνία και βλέποντας το ιστορικό κτίριο στον αριθμό 3 κλειστό και εγκαταλειμμένο, σκέφτεσαι... Ήμουν κάποτε εδώ, ήμαστε τότε όλοι εδώ, δουλεύοντας, ξενυχτώντας δίνοντας τα καλύτερά μας χρόνια σε μια δουλειά, που μας έδωσε πίκρες και χαρές, αλλά κυρίως μας χάρισε ανεπανάληπτες εμπειρίες. Γιατί γνωρίσαμε ανθρώπους που σήμερα δεν βρίσκεις. Δεν υπάρχουν, γιατί δεν υπάρχει πλέον η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που τροφοδοτεί την έμπνευση, την ιδέα και την πεποίθηση ότι η δουλειά που κάνεις έχει αντίκρυσμα..

Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο που δόθηκε πριν μερικά χρόνια σε επιλεγμένα άτομα, γιατί αφορά μόνον όσους έζησαν την ατμόσφαιρα των εφημερίδων και περιοδικών της Χρήστου Λαδά και γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα.

Γράφονται μόνον όσα επιτρέπεται να γραφούν. Τα κουτσομπολίστικα δεν ενδιαφέρουν παρά μόνον τους λαϊκιστές που κάνουν την τρίχα καραβόσκοινο...

Το βιβλίο, αρχίζοντας από το υπόγειο με το πιεστήριο και τους πιεστές, που κέρδιζαν χρυσά λεφτά τότε από ένα επάγγελμα σαν το βουλευτικό, δηλαδή από πατέρα σε γιο και προσπερνώντας το υπερυψωμένο ισόγειο με το χρυσωρυχείο των μικρών αγγελιών σταματάει για λίγο στο καφενείο, οι καφέδες του οποίου έκαναν τα στομάχια μας να χορεύουν. Συνεχίζει με το αρχείο και τις χιλιάδες φωτογραφίες που είχε δίπλα το τσιγκογραφείο και ανεβαίνει τους ορόφους έναν-έναν. Α΄όροφος το Βήμα. Β΄όροφος Τα Νέα. Γ΄όροφος Ταχυδρόμος, η ελίτ του συγκροτήματος. Μαζί και ο Οικονομικός Ταχυδρόμος. Δ΄όροφος το τυπογραφείο με τις άγριες φυλές, τους τυπογράφους και τους λινοτύπες. Πολλά λεφτά, μαύρα πνευμόνια, αντιμόνιο γαρ και τέλος η σοφίτα... Με τους διορθωτές...Εκεί ήταν και η ταράτσα γιατί το κτίριο τότε ήταν τετραώροφο...Άλλο τι έγινε μετά.

Ας μείνουμε στο Βήμα και στα Νέα. Τόσες δημοσιογραφικές πένες πέρασαν από εκεί κι όμως ποτέ δεν αναφέρθηκαν στο κλίμα και την ατμόσφαιρα, που ζήσαμε όλοι οι εργαζόμενοι τότε. Υπήρχε βέβαια ένα δέος...Όχι αντίπαλον, αλλά από μέσα. Γιατί άλλο να γράψεις για κάτι, που ζεις και άλλο να θυμίσεις, αυτό που έχεις ζήσει μετά από τόσα χρόνια.

Τα παρακάτω μικρά κομμάτια δίνουν μια γεύση του κλίματος και της εποχής...

Το βιβλίο, όπως αναφέρεται παραπάνω, είναι μόνο για αυτούς που ζήσανε εκείνη την εποχή τα δρώμενα στην Χρήστου Λαδά και είναι αφιερωμένο ειδικά... Στους αφανείς εργάτες του τύπου.

Εκεί προς το τέλος της δεκαετίας του εξήντα...

-----------------------------------------------------------

Πρώτος όροφος το Βήμα...

Περιβάλλον λίγο καταθλιπτικό. Ψηλοτάβανα γραφεία με πόρτες ρουστίκ σε σκούρο καφέ χρώμα και βαριά αύρα. Διευθυντής ο Ανδρέας Δημάκος. Ψηλός, σοβαρός, λιγόλογος, επιβλητικός. Έμοιαζε με πρεσβευτή. Διευθυντής συντάξεως Λέων Καραπαναγιώτης. Πραγματικά ένας, αλλά... Λέων! Εκρηκτικός, απρόβλεπτος, αλλά μορφωμένος και κυρίως Δημοσιογράφος!

Επιτελείο: Χάρης Μπουσμπουρέλης. Όταν δεν μιλούσε, άκουγε κλασσική μουσική και όταν καθυστερούσε η φωτογραφία από το αρχείο άφηνε την γνώριμη κραυγή...<< Φού-τση>> ( Φούτσης επαγγελματίας αρχειοθέτης -ερασιτέχνης πιλότος). Κάποτε ΄΄έδωσε μάχη΄΄ με την ηλίθια λογοκρισία για να πείσει ότι ο Μπρεζίνσκυ δεν είναι Ρώσος, αλλά έχει Πολωνική καταγωγή και είναι σύμβουλος του Αμερικανού προέδρου Τζόνσον.

Ο Μπουσμπουρέλης με προσφωνούσε Πολωνό και με καλούσε να ακούσουμε μαζί την Πολωνέζα του Φρεντερίκ Σοπέν...

Γιώργος Ρωμαίος. Τον φυλάκισε η χούντα ως... Κινέζο! Είχε φοβερό χιούμορ και μας το χάριζε πάντοτε αγέλαστος.

Νίκος Αλεξίου. Δικηγόρος με άριστη γνώση των γραφειοκρατικών διαδικασιών του υπουργείου Εσωτερικών. Απίστευτα κινητικός, δεν υπήρχε μέρα που να μη βγάλει θέμα. Συλλέκτης των μαργαριταριών του δικτάτορα. ( Ακόμη έχω εκείνο τον παρανοϊκό λόγο από τα εγκαίνια του δορυφορικού σταθμού Θερμοπυλών...)

Δίπλα του ο Μανούσος Πλουμίδης, πολιτικός αναλυτής, ανενεργός τότε λόγω χούντας. Παραδίπλα ο Χρήστος Πάρλας, καλλιτεχνικός συντάκτης και ο Πάνος Λουκάκος. Μαζί τους οι βετεράνοι Στυλιανός Μούσης και Μιχάλης Κυριακίδης.

Στο βάθος αριστερά το ΄΄καφενείο΄΄ με τους ρεπόρτερ νεαρούς τότε:

Νίκος Κακαουνάκης, Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος, Μιμή Τουφεξή και ο ψηλός Παπαγεωργόπουλος, που έφυγε στην Αυστραλία. Δίπλα του ο αιώνια καραφλός Νίκος Καμπάνης και μέσα στη θορυβώδη παρέα ο Πρίγκηψ Ευγενίας... Πέτρος Λινάρδος.

Πρώτο γραφείο δεξιά, ο Παύλος Παλαιολόγος. Τα χρονογραφήματά του ήταν μικρά λογοτεχνικά διηγήματα...

Το γραφείο του Χρήστου Λαμπράκη, το πρώτο αριστερά τω εισερχομένω, ήταν εκείνη την εποχή κενό, επειδή η χούντα τον είχε σε περιορισμό.

Όταν γύρισε ο Λαμπράκης στο γραφείο του, τίποτε δεν άλλαξε. Ήταν απλός, απόμακρος σχεδόν διακριτικός. Λίγοι τον γνώριζαν προσωπικά. Οι συνομιλίες του με τον Καραπαναγιώτη ήταν απολαυστικές. Μιλούσαν σε τρεις γλώσσες. Άρχισαν με Αγγλικά, συνέχιζαν με Γαλλικά και ολοκλήρωναν στα Ελληνικά.

Ο Χρήστος Λαμπράκης, ερχόταν στην Χρήστου Λαδά από το σπίτι του στην Αναγνωστοπούλου, είτε εποχούμενος με ένα ταπεινό σκαραβαίο, είτε πεζή μόνος με το σακάκι στον ώμο... Κάποτε ένας νέος θυρωρός τον σταμάτησε στην είσοδο, μη γνωρίζοντάς τον!

Μιλούσε στο τηλέφωνο είτε με την Μαρία Κάλλας, είτε με άλλους ξένους καλλιτέχνες, πολιτικούς, εικαστικούς και άλλους. Δεν απαντούσε ποτέ στους εχθρούς του σε πρώτο πρόσωπο και αυτό ήταν που τους εξαγρίωνε περισσότερο... Σίγουρα έκανε λάθη στις επιλογές στελεχών, εκεί προς το τέλος. Αλλά πως να το κάνουμε, είναι καλό να έχεις αφεντικό ένα μορφωμένο άνθρωπο.

Γενικά το βήμα ήταν από παλιά το πρυτανείο, όσον αφορά τις εφημερίδες. Ένιωθες ότι βρισκόσουν σε μια αίθουσα πανεπιστημίου του τύπου.

Επιφυλλίδες με τους... Κ.Δημαρά, Δ.Μαρωνίτη, Φ.Κακριδή, Β.Ραφαηλίδη, Δ.Φατούρο, που να βρεις σήμερα τέτοιες πένες...

Ανάμεσα στους επισκέπτες, που δύσκολα έπαιρναν την άδεια εισόδου στα άδυτα του πρώτου ορόφου, ήταν ένας γραφικός τύπος. Ο Φανίτσιος, ένας μικροπωλητής, ο μόνος που είχε την άδεια από παλιά από τον πατέρα Λαμπράκη...

Τέλος για όλα και όλους φρόντιζε ο επιλοχίας- Αρχικλητήρας Νίκος Κωβαίος. Αυτός διηύθυνε τη στρατιά των αντεργκράουντ κλητήρων, που έτρεχαν ακατάπαυστα, να προλάβουν τις εντολές του. Υπήρξε αναμφισβήτητα...Βασιλικότερος του Βασιλέως και αυστηρότερος του Σοβιετικού γενικού γραμματέως...

Δεύτερος όροφος Τα Νέα...

Διευθυντής...( Καλά δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει άλλος) Κώστας Νίτσος! Επί εποχής του τα νέα έφτασαν στην απίστευτη κυκλοφορία εκατοντάδων, χιλιάδων φύλλων! Το γραφείο του ήταν γεμάτο από όγκους εφημερίδων, τους οποίους κανείς δεν τολμούσε, να αγγίξει. Ένα τηλέφωνο, ένα πορτατίφ και μια μεγάλη αγάπη. Το θέατρο. Αθυρόστομος, αλλά δίκαιος. Όταν χρειαζόταν τα έλεγε χύμα στους συντάκτες, αλλά δεν θυμάμαι να απέλυσε κανένα. Είχε ένα παλιό εγγλέζικο αμάξι. Του το είχε χαρίσει ο Δημήτριος Λαμπράκης και μ΄ αυτό κυκλοφορούσε τότε...Όταν του είπα, μεσούσης της δικτατορίας, ότι η ασφάλεια ζήτησε από το λογιστήριο, να με απολύσει λόγω καταγωγής του πατέρα μου από Ανατολική χώρα, μου απάντησε... <<Η ασφάλεια να πάει να γ...... Εδώ είναι εφημερίδα!>>

Αρχισυνταξία: Βαρίκας-Πασαλάρης. Βάσος Βαρίκας κριτική βιβλίου, ειδήμων βαθυστόχαστος, αλλά στην όψη ίδιος ο Μπρέζνιεφ! Αν πήγαινε στη Ρωσική πρεσβεία θα πάθαινε συγκοπή ο πρέσβης.

Ο Πασαλάρης καθόταν δυο-τρεις μέρες στην εφημερίδα χωρίς σταματημό. Έβριζε τους λογοκριτές της χούντας, που του άλλαζαν την σελίδα, αλλά μόνον όταν έκλεινε το τηλέφωνο...

Γιώργος Μανιατάκος. Αρχισυντάκτης και συγγραφέας επίσης. Μαζί με τον Αντώνη Ζαχαρόπουλο υπήρξαν οι πιο γρήγορες, δημοσιογραφικές γραφομηχανές!

Ριράϊτερς το ακλόνητο δίδυμο. Ιερίδης-Κυλεκίδης. Τον Ιερίδη τον βρήκα παλιό και όταν έφυγα συνέχιζε να δουλεύει. Πρέπει να δούλεψε συνολικά 50 χρόνια και βάλε! Το ίδιο και ο γελοιογράφος Κώστας Μητρόπουλος,το κοφτερό του μυαλό, ακόμη δουλεύει! Θυμάμαι όταν διορίστηκε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα το 1970 ο Χένρι Τάσκα, ο Μητρόπουλος τριγύριζε στα γραφεία επαναλαμβάνοντας, Τάσκατάσκατάσκα...

Στο απέναντι γραφείο ο επιθεωρητής Μαιγκρέ μαζί με τον Ζώρζ Σιμενόν. Δηλαδή το άλλο δίδυμο Μαθιουδάκης -Μαθιόπουλος. Αστυνομικοί συντάκτες. Συνήθως βαδίζανε μαζί σκεπτικοί με αναμμένες τις πίπες, αφήνοντας πίσω τους ένα σύννεφο μυστηρίου.

Στο γραφείο δίπλα από τα Τηλέτυπα...Ορφέας Οικονομίδης και πλάι του ο Αντώνης Ζαχαρόπουλος. Δύο δημοσιογράφοι, δύο κόσμοι. Εφημερίδα Πράβδα και πρακτορείο Τάςς ο ένας, Ασσοσιέτεντ πρέςς και Γιουνάϊτεντ πρέςς ο άλλος. Μια απολαυστική κόντρα, με αποφθέγματα του Πούσκιν και του Έλιοτ...

Δίπλα στο γραφείο του Νίτσου ήταν τα γραφεία του Φωκίωνα Δημητριάδη και του Δημήτρη Ψαθά. Ο πρώτος είχε πάρει βραβείο με τη γελοιογραφία, που έδειχνε τον Λένιν ντυμένο άγγελο να λέει στο θεό. <<Ήρθα να οργανώσω και τούτο τον παράδεισο>>. Ο άλλος έπαιρνε καθημερινά βραβεία από τους αναγνώστες. Στο πρώτο γραφείο δεξιά, ο πρύτανης του εκπαιδευτικού ρεπορτάζ Μηνάς Παπάζογλου και απέναντι οι εικαστικοί συντάκτες Κώστας Σταματίου και Γιώργος Πηλιχός.

Παραδίπλα ο Φάνης Κλεάνθης, που έβγαζε μόνος του όλη τη σελίδα των καλλιτεχνικών. Θυμάμαι, τον πήρα τηλέφωνο στο σπίτι. Τον ξύπνησα, για να του πω ότι πέθανε η Κάλλας!

Τμήμα τηλετύπων

Στο βάθος αριστερά, ακούγονταν νυχθημερόν το κροτάλισμα των τηλετύπων, σε ένα μυστήριο γραφείο που έγραφε απ΄ έξω ΄΄Απαγορεύεται η είσοδος εις τους μη έχοντες εργασίαν΄΄.

Εκεί, στην ΄΄αίθουσα επιχειρήσεων΄΄, που είχα την τιμή να υπηρετήσω με διευθυντή της θορυβώδους ορχήστρας τον αείμνηστο Κώστα Τσούγκα, ο οποίος με συμβούλεψε να φοράω ακουστικά, (οι υπόλοιποι τρεις συνάδελφοί μου σχεδόν κουφάθηκαν), υπήρχαν τα βαριά, σιδερένια, θορυβώδη τηλέτυπα,τα τέλεξ,το τηλεφωτογραφικό, παγκόσμιοι χάρτες στους τοίχους, ένα ραδιόφωνο βραχέων και ένα ειδικό μηχάνημα, για να ακούμε τις συχνότητες της αστυνομίας... Τότε εκτός απο το Αθηναϊκό Πρακτορείο, τα τηλέτυπα των ξενόγλωσσων πρακτορείων ειδήσεων, δούλευαν ασύρματα με υψηλές κεραίες στην κορυφή του κτιρίου. Ανά εξάωρο τοποθετούσαμε στους δέκτες τις ανάλογες, τυποποιημένες συχνότητες. Άνοιξη και Φθινόπωρο, οι ηλιακές κηλίδες προκαλούσαν παράσιτα. Τότε λαμβάναμε αντί για γράμματα, αριθμούς. Είχαμε κώδικα και αντικαθιστούσαμε τους αριθμούς με γράμματα, για να τα διαβάσει ο μεταφραστής. Ήταν πραγματικά ένας εφιάλτης, μη τυχόν και χάσουμε τηλεγράφημα... Το τέλεξ και το τηλεφωτογραφικό έστελναν συνέχεια τις ειδήσεις των ανταποκριτών της επαρχίας. Κορυφαίο ήταν το γραφείο Βορείου Ελλάδος με έδρα την Θεσσαλονίκη και αρχηγό τον Δημήτρη Γουσίδη. Θυμάμαι τον ακήρυχτο πόλεμο των τροχαίων, που ήταν και συνεχίζει να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας. Υπήρχαν και ειδικά μαγνητόφωνα, για την εγγραφή των Ελληνικών εκπομπών στα Ευρωπαϊκά κράτη και έτοιμα διαβατήρια για την Μπουμπουλίνας, αν μας έπιανε η χούντα να γράφουμε αυτές τις εκπομπές... Αλλά είπαμε, απαγορεύεται η είσοδος.... Ακόμη και στη χούντα!

Η νυχτερινή βάρδια των τηλετύπων είχε τα καλά της, αλλά είχε και άσκημα πράγματα... Όταν γινόταν ένα ναυάγιο με Ελληνικό πλοίο, λόγω ανύπαρκτης πληροφόρησης ή και λογοκρισίας, μαζεύονταν αξημέρωτα οι μαυροφορεμένες γυναίκες των ναυτικών απ΄ έξω και παρακαλούσαν για μια καλή είδηση... Τότε, τους λέγαμε με σφιγμένη καρδιά τη λέξη ΄΄αγνοούμενοι΄΄, ενώ αυτοί είχαν χαθεί.

Αλλά είχαμε και τα καλά! Όταν ο διαστημικός σταθμός της NASA Σκάυλαμπ επρόκειτο να συντριβεί στη γη, μια υστερική Αμερικάνα που έμενε στην Αθήνα στο Χίλτον, μας πήρε τηλέφωνο για να τη βεβαιώσουμε, ότι ο σταθμός δεν θα πέσει στο ξενοδοχείο της. Τότε ο αείμνηστος Ζαχαρόπουλος της είπε να μην ανησυχεί, διότι δήθεν ο Σκάυλαμπ είχε ήδη πέσει στον Ειρηνικό. Οπότε ο υπεύθυνος του Χίλτον, μας έκανε δώρο ένα γεύμα στο ξενοδοχείο!

Δίπλα στα τηλέτυπα υπήρχε η αθλητική εφημερίδα ΄΄Ομάδα΄΄ που τα λέει όλα! Διευθυντής ο Βανδώρος. Αθλητικοί συντάκτες Χαραλαμπίδης, Μότσιας, Αρκουλής, Σγουρδαίος και πολλοί άλλοι, ακόμη και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Από εκεί ξεκίνησε.

Ο Δημήτρης Τσαϊλάς υπήρξε ο πρώτος αεροπορικός συντάκτης, αλλά και φίλος του Αλέξανδρου Ωνάση. Κάποτε με προσκάλεσε για μια πτήση με ανεμόπτερο. Μόνο που το σκέπτομαι ζαλίζομαι...

Υπήρχε όμως και ο ανεπανάληπτος, Τάκης Αγκαβανάκης. Ο άνθρωπος της νύχτας. Γραφείο με δέκα τηλέφωνα, σε διαρκή λειτουργία. Αστυνομία, τροχαία, πυροσβεστική, νοσοκομεία όλα μαζί και χωριστά. Μαζί ακούγαμε τις συχνότητες της αστυνομίας. Εκείνος όμως είχε πάντα μαζί του και ένα μικρό, πονηρό ραδιοφωνάκι, από το οποίο άκουγε τις απαγορευμένες συχνότητες. Γύρω του αναμμένα δύο με τρία τσιγάρα. Κάτω σβησμένα άπειρα...Σκηνές από την ταινία ‘’Πρώτη σελίδα’’.

<< - Έλα αδελφή, ο Αγκαβανάκης είμαι. Τι έγινε με το τροχαίο; Κάνε μου τη χάρη και μάθε το όνομα... Μη φοβάσαι δεν θα το πω πουθενά>>! Είχε ένα παλιό, Ρενώ κατρέλ και μόλις γινόταν κάτι στην Αθήνα, πήγαινε βολίδα στο σημείο για να μη χάσει την είδηση...

Το Βήμα τυπωνόταν στις δύο το πρωί, ενώ τα Νέα στις έξι το ξημέρωμα.

Εκεί λοιπόν γύρω στις δύο και ενώ τα γραφεία στα Νέα είχαν αδειάσει, περιμένοντας τους πρωινούς συντάκτες, που θα έρχονταν στις 4 το πρωί, για το κλείσιμο πρώτης και τελευταίας σελίδας και ενώ ακουγόταν μόνο το κροτάλισμα των τηλετύπων... Περιμέναμε το σύνθημα.... ΄΄ Έβαλεεεε΄΄. Τότε το κτίριο είχε ένα μικρό κραδασμό, σαν σεισμό. Είχε βάλει μπρος το πιεστήριο. Το καράβι της καθημερινής ενημέρωσης, ξεκίναγε. Τότε κατεβαίναμε κάτω στα αμπάρια και παίρναμε φύλλα! Φρέσκες, ζεστές ειδήσεις. Διαβάζαμε το βήμα και το πρωί στις έξι ακούγαμε το δεύτερο σύνθημα, που αφορούσε το τύπωμα των Νέων... Αυτές οι στιγμές παρ΄ όλη την κούραση από το ξενύχτι και τη δουλειά, ήταν βάλσαμο και επιβράβευση των κόπων όλων των εργαζομένων στην εφημερίδα.

Υψίστη ακμή, αρχή παρακμής... Για να τα λέμε όλα, ή σχεδόν όλα. Θυμάμαι αρκετά χρόνια αργότερα το φιάσκο με το νερό του Καματερού...Ενώ ο αξέχαστος ΄΄αντάρτης΄΄ συντάκτης Γιώργος Κοντοβάς ήταν ίσως ο μόνος που τα είπε χύμα στον Καψή. (Στην παλιά μου γειτονιά οι κυριούλες με ευγνωμονούσαν! Επειδή τους έσωσα, με το αθάνατο νερό!)

Θυμάμαι τις προσφορές με τα κιλίμια-χαλιά από το... Ακριλιστάν!

Το χρηματιστήριο, με έναν ανεκδιήγητο, νεόπλουτο μάνατζερ, που ουσιαστικά αποσυντόνισε τον ΔΟΛ οδηγώντας τον σε ένα καταστροφικό παιχνίδι...

Και βέβαια τον επερχόμενο τυφώνα ΄΄ Ψυχάρη΄΄ με τα δάνεια αέρα-πατέρα... Αλλά και την απορία όλων. Πού είναι οι κληρονόμοι; Ουσιαστικά η πρώτη βολή στον οργανισμό επήλθε με την αποχώρηση του Λέοντα Καραπαναγιώτη και η χαριστική, με το θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη...

Αλλά αυτά δεν επισκιάζουν, ούτε κάτ΄ελάχιστον, τα χρόνια που ζήσαμε στο ιστορικό κτίριο της Χρήστου Λαδά. Όπως δεν θα ξεχάσω την πιο σημαντική είδηση, μετά την εισβολή στην Κύπρο! ( Όπου θεωρούμενος, νομικά, ως αλλοδαπός, άρα αστράτευτος έμεινα ΄΄έγκλειστος΄΄ στα τηλέτυπα μια εβδομάδα, επειδή οι άλλοι συνάδελφοι είχαν επιστρατευτεί. Τότε είχα στο τμήμα δίπλα μου άγρυπνο το επιτελείο με παρόντα τον ίδιο τον Χρήστο Λαμπράκη, που ξενυχτούσε μαζί μας...) Ήταν εκείνο το ξημέρωμα της 10ης Νοεμβρίου του ’89, όταν ξύπνησα τον υπεύθυνο ύλης μέσα στα άγρια χαράματα..<<Ελπίζω να πρόκειται για κάτι σοβαρό>>, μου είπε.

<< Μόλις έπεσε το τείχος του Βερολίνου! >> Την ίδια μέρα, τα Νέα ήταν τα μόνα, που έβγαλαν παράρτημα! Το οποίο ήταν και το τελευταίο στην ιστορία τους...

Τέτοιες στιγμές θέλω να θυμάμαι, γιατί είναι αυτές που έδιναν νόημα σ΄ αυτό που κάναμε όλοι μαζί οι εργαζόμενοι, στον τύπο...Γι΄ αυτό, όταν περνάω από την Χρήστου Λαδά 3 βλέπω μπροστά μου όλες αυτές τις εικόνες μιας εποχής που χάθηκε οριστικά...

------------------------------------------------------------------------------------------

Έτσι, αναπόφευκτα συγκρίνοντας το κλίμα και την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής με τη σημερινή διάδοχη κατάσταση, (εξαιρουμένων των εργαζομένων στην εφοπλιστική γαλέρα), είναι σαν να συγκρίνει κανείς τον Ατλαντικό με τη στέρνα του Εθνικού κήπου...

------------------------------------------------------------------------------------------

Φ.Κ.